Dakle sa šesnaest glasova protivu šest, rešeno je najzad u opštinskome odboru da Beograd proslavi svoju stogodišnjicu.
Sto godina si zarabošio, sto godina si novoga života natovario sebi na grbaču, moj lepi Beograde. A to nije starost, te su u životu jednoga grada tek devojačke godine; tvoje bi čelo bilo čisto i vedro, moj lepi Beograde, da nije opštinskih inžinjera koji te svaki čas razrivaju i izoravaju ti duboke brazde po licu; tvoje bi se grudi devojačkom ponositošću isprsile da nije za sto godina tvog života, sedelo bar sto tutora na stolicu predsednika opštinskih. Ne sto očeva, koji su se brinuli da svoju kćer izvedu obučenu, obuvenu, umivenu, uglednu u svet, no sto tutora, kojima je glavna briga bila onih 5 od sto od prihoda svoje punile.
Pa jesi li se odista ti oslobodio, moj lepi Beograde? Ima li odista u tebi kakve razlike izmeđ onog doba i današnjega, ako je ima, evo u čemu je:
Pre sto godina je bilo u Beogradu dahija, a sad ima opštinskih komisija; pre sto godina Beograd je bio „kuća rata“ a danas je „kuća razvrata“; pre sto godina je u Beogradu živeo turski paša koji se zvao „sirotinjska majka“ zato što je štitio, branio i hranio sirotinju; a danas u opštini sa platom od 150 dinara postoji „sirotinjski otac“ zato da bi sirotinja imala na koga da se požali i zaplače; pre sto godina pasali su Beograd šančevi i barikade a blagodareći opštinskim inžinjerima, ne pašu više Beograd, nego se dižu kroz sred Beogradskih ulica; pre sto godina pretio je stanovnicima Beograda otud sa Kalimegdana, sa gradskih bedema, svaki čas top da opali a danas preti stanovnicima Beograda otud sa Kalimegdana, iz opštinske kuće, svaki čas nov prirez i nov zajam.
I šta si učinio za ovih sto godina, moj lepi Beograde? Podigao se jedno groblje više; spustio si nekoliko ulica niže; pogasio si opštinske fenjere da ih kraj nove svetlosti iskreno požališ; posekao se bašče i zapušio češme, da bi u opštini budžet mogao uneti novu poziciju za podizanje parkova.
I jedino što si sačuvao, jedino čemu si ostao veran, to je tvoja kaldrma. Čuvaš je brižljivo, čuvaš je sebično kao što se najskupocenija muzeumska stvar čuva. Onakva kakva je bila za vreme Mula-pašino, takva je i danas za vreme Glavanićevo i takva će ostati i kad Glavanićev unuk bude postao predsednik opštine.
Zaboravio sam samo još jednu tekovinu tvoju, moj lepi Beograde, a učinio bih greh, nemilostivi greh ako ti ne bih i tu tekovinu pomenuo. Naši stari pre sto godina, ako su hteli iz grada izaći do Vozarevićevog krsta, morali su ići rabadžijskim kolima. Mi danas, hvala Bogu, ako ćemo od grada do Slavije, imamo električni tramvaj. A to je već neka razlika, i to je već vrlo važna odlika tvoga napretka, moj lepi Beograde! A ta je razlika u toliko veća što su naši stari, po svojoj poznatoj prgavosti, brže stizali do Vozarevićevog krsta na rabadžijskim kolima, no mi danas tramvajem do Slavije.
I ti baš hoćeš da proslaviš tvoje oslobođenje, moj lepi Beograde! Hoćeš li ja da ti kažem program, hoćeš li ja da te poučim kako ćeš odista proslaviti, tvoju stogodišnjicu, dan tvoga oslobođenja.
Moj program ima svega tri tačke a lak je i ostvarljiv, a evo ga:
- Na dan stogodišnjice održaće se najpre parastos svima onim opštinskim budžetima i budžetskim sumama, svima građanskim prirezima i dažbinama koji su ginuli za ovo sto godina a ne stekli ništa Beogradu;
- Na svečanoj sednici koja će se toga dana održati, u sali beogradske opštine, pročitaće se, u mesto istorije Beograda, izveštaj one komisije koja izviđa zloupotrebe u krivičnom odelenju opštinskoga suda;
- Na toj istoj sednici, da bi doprineo veličini same svetkovine, i da bi se građanstvo beogradsko podsetilo da je odista oslobođeno, g. Glavinić će dati ostavku.
Je l’ te da je lep i ostvarljiv program?